Ψαρά: Προορισμός γαλήνης σε απόσταση αναπνοής

Ένας τόπος πονεμένος αλλά συνάμα ονειρεμένος. Ένα καταφύγιο για «ψαγμένους» επισκέπτες που επιθυμούν οι διακοπές τους να είναι εμπειρία ζωής. Ένας τόπος που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τον ανακαλύψουν και οι Χιώτες.

Είναι στιγμές που οι αναμνήσεις μου με ταξιδεύουν και με γυρίζουν χρόνια πίσω, σ' εκείνα τα καλοκαίρια στα Ψαρά, που οι διακοπές μου κρατούσαν τρεις μήνες.

Σε εκείνες τις βουτιές στον Κάτιαλο, κορίτσια-αγόρια, στις έντεκα ακριβώς… με την θεία την Κοκούλα, μορφή(!), στα δεξιά στο αυλάκι. Σε εκείνους τους ατέλειωτους χορούς μες στον ξενώνα, ως το ξημέρωμα... με θεωρείο στις πεζούλες, όλο το χωριό. Στις μυρωδιές που έμεναν στα χέρια μου, ανακατεύοντας κρυφά τους ποτισμένους βασιλικούς. Σε εκείνα τα ψαρέματα με τον παππού Βασίλη. Δόλωμα ζαργάνα με τριάγκιστρο, συρτή και σε μια ώρα δέκα σφυρινότα πιο μεγάλα από το μπόι μου!...

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ | Μέλος του Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών

Σε εκείνες τις βαρκάδες στα Λιμνωνάρια, με τη μάνα μου να γεμίζει άπειρες κούτες από αυτά τα υπέροχα άσπρα, κάτασπρα βότσαλα. Στα απλωμένα σύκα, πάνω στης Φλώρας το λιακό. Σε εκείνα τα απογεύματα στον κάβο, που ψάχναμε καβούρια με τον Νίκο και τον Ανδρέα και τον Μανώλη, που μας άφησε νωρίς. Στους ομηρικούς μου καβγάδες με την γιαγιά τη Βαγγελιώ για εκείνο το «ξεφτισμένο», το «τρύπιο», «που θα μας κοροϊδεύει ο κόσμος» σορτς, που τελικά ποτέ δεν φόρεσα…

 Στις απίστευτες ιστορίες φαντασμάτων του Τσούμπου στα σκαλοπάτια της Παναγιάς, μέχρι το πρώτο φως του ήλιου. Στο καφενείο του Παπτούλη και του Μπάρμπα Γιάννη του Φαγά ... Πόσες πορτοκαλάδες ΕΨΑ να έχω πιει άραγε!

Σε εκείνα τα μαθήματα σερφ στον Κατσούνη, με εκείνο τον ξανθό όμορφο ξένο, τον Μαρκ... Στο ανέβασμα της εικόνας στο μοναστήρι, με όλη την παρέα ...κι εγώ να έχω ήδη κουραστεί πριν φτάσω στις ψαρόπετρες. Σε εκείνα τα ταξίδια με τον «Δημήτριο», μέχρι τη Βολισσό... που «κούναγε» πολύ και πάντα ζαλιζόμουν…

Στις ολιγόλεπτες επισκέψεις στον «ΑγιοΘύμιο» για να ανάψω ένα κερί, που ήταν ο Σπύρος.. αργότερα πάτερ Βικέντιος... καλά να είναι εκεί που βρίσκεται… Στον γέροντα Κατακουζηνό, μορφή επιβλητική στα παιδικά μου μάτια... που ο Ζερβός στη «Μανταλένα» μία δεν έπιανε μπροστά του...

Σε εκείνα τα «ελβιέλα» τα θαλασσί, που σκίστηκαν στον Αχλαδόκαμπο και γύρισα ξυπόλητη στο χωριό, σέρνοντας μαζί την καλαθούνα με τα σύκα.. Σε εκείνο το κόκκινο ποδήλατο, που αρνούμαι πεισματικά μέχρι σήμερα να πετάξω. Σε εκείνα τα χρόνια ... που ακόμα ονειρευόμουνα ανέμελα!

Μα κάθε φορά που η σκέψη μου βαδίζει στα χνάρια που άφηναν οι παιδικές μου πατούσες στο μαγικό νησί, νιώθω πως, αν και άλλαξαν πολλά, τα σημαντικά παρέμειναν ίδια. Στα Ψαρά πάντα νιώθεις την απόλυτη ελευθερία. Ηρεμείς, γαληνεύεις. Κοιμάσαι με την πόρτα ανοιχτή, δεν χρειάζεσαι ρολόγια, ξυπνητήρια, δεν σε νοιάζει ούτε τι ώρα είναι, ούτε ποια μέρα είναι. Δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο, μηχανάκι, ούτε καν ποδήλατο. Βάζεις το μαγιό σου και διασχίζοντας τα γραφικά σοκάκια, ανάμεσα στα λευκά σπίτια με τις κόκκινες κεραμοσκεπές, σε λίγα λεπτά περπατάς στην άμμο μαζεύοντας κοχύλια. Δεν χρειάζεσαι ούτε καν φίλους. Φίλοι σου είναι όλο το χωριό. Σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα, σε κερνάνε ούζο, μέλι, γλυκό πικραμύγδαλο, σε καλούν στο γάμο του παιδιού τους. Κι εσύ νιώθεις Ψαριανός…

Ανατριχιάζεις σαν ανεβαίνεις την Ολόμαυρη Ράχη, την ώρα που τα τουρκικά F16 πετούν από πάνω σου… Συγκλονίζεσαι όταν πατάς στα μάρμαρα του Άη Νικόλα, τα ποτισμένα από τα δάκρυα της προσευχής του Κανάρη και του Παπανικολή...

Τα Ψαρά είναι ο τόπος για να βρεις τον εαυτό σου. Σε ένα ηλιοβασίλεμα να ψάξεις τις αλήθειες σου. Στο σκούρο μπλε της θάλασσας να πνίξεις τα «εγώ» σου. Να καθαρίσει η ψυχή σου απ’ τα μικρά και τα ασήμαντα. Και σε μια ανατολή να ξαναγεννηθείς...

πηγή: Τουριστικός οδηγός Ψαρών - politischios.gr